Joseph Campbell
Joseph Campbell (ur. 26 marca 1904, zm. 30 października 1987) – amerykański mitoznawca, religioznawca, pisarz i myśliciel. Uznawany za jednego z najwybitniejszych mitografów XX w.
Swoimi fundamentalnymi dziełami (Bohater o tysiącu twarzy, Maski Boga) zmienił tradycyjne sposoby pojmowania mitologii oraz zjawiska mitu we współczesnych naukach społecznych i wywarł istotny wpływ na twórczość artystów Zachodniego Świata drugiej połowy XX wieku.Programy telewizyjne z jego udziałem, nadawane przez największe sieci telewizyjne świata, stały się wydarzeniem społecznym, naukowym i artystycznym lat 80.
Jego koncepcje (podobnie jak koncepcje Mircea Eliadego) umieszczane są w nurcie tzw. jungowskiej analizy mitologii i religii.
Idee Campbella odnośnie mitów i ich związków z psychiką człowieka po części mają swoje korzenie w pionierskich pracach Zygmunta Freuda, ale w szczególności w pracach Carla Junga, którego studia z zakresu psychologii humanistycznej miały olbrzymi wpływ na Campbella. Koncepcja mitu Campbella jest ściśle związana z Jungowską interpretacją snów, która w znacznej mierze polega na interpretacji symboli. Z kolei na Jungowski wgląd w archetypy znaczny wpływ wywarła Bardo thödol (znana także jako Tybetańska Księga Umarłych)[2].
W roku 1940 Campbell uczęszczał na Columbia University na wykłady profesora Heinricha Zimmera, z którym się zaprzyjaźnił. Campbell traktował Zimmera jak mentora. Zimmer nauczył Campbella, że mit (bardziej niż guru czy przewodnik duchowy) może pełnić rolę osobistego mentora, gdyż opowiadania mityczne dostarczają psychologicznych drogowskazów pozwalających odnaleźć się w labiryncie, jaki tworzy złożoność współczesnego świata. Źródłem psychologicznych realizacji dla Zimmera były raczej znaczenia opowieści mitycznych (ich symbole, metafory, wyobrażenia, itp.) niż sama psychoanaliza. Zasadnicze przekonanie jakie żywił Campbell to pogląd, że wszelka duchowość jest poszukiwaniem tej samej podstawowej, nieznanej siły, z której wszystko się wywodzi, w której wszystko obecnie istnieje i do której wszystko wróci. Ta elementarna siła ostatecznie jest „niepoznawalna”, ponieważ istnieje przed słowami i wiedzą. Chociaż ta podstawowa siła napędowa nie może zostać wyrażona w słowach, to rytuały duchowe i historie odnoszą się do tej siły poprzez użycie „metafor” – metaforami tymi są różne opowiadania, bóstwa i obiekty duchowości, jakie można zobaczyć na świecie. Na przykład mitu stworzenia w Biblii nie powinno się traktować jako dosłownego opisu faktycznych zdarzeń, ale raczej powinno się odszukać w nim wskazówki dotyczące zasadniczych prawd o świecie i o naszym istnieniu.